Expositional Preaching and Application

From Gospel Translations

(Difference between revisions)
Jump to:navigation, search
m (Protected "Expositional Preaching and Application" ([edit=sysop] (indefinite) [move=sysop] (indefinite)))
 
(6 intermediate revisions not shown)
Line 1: Line 1:
-
{{info|Predikimi dhe Aplikimi i Parashtruar}}
+
{{info}}  
-
Një ditë, mu bë një pyetje ku kuptova se më është kërkuar shpesh kur parashtron në predikim, si e aplikoni tekstin në predikim?<br>Së pari, duhet të kemi parasysh se mbrapa kësaj pyetje, mund të ketë hamëndësime të diskutueshme. Personi që po e bën pyetjen mund të jetë duke kujtuar predikimet e parashtruara që ka dëgjuar të cilat nuk ishin ndryshe nga leksionet e Biblës në kolegj ose në seminar. Ata mund të kenë qënë shumë të përgatitur dhe të saktë, por dukej që kishte një urgjencë besimi, ose urtësi pastorale në ta. Këto predikime të parashtruara mund të kenë patur shumë pak ose aspak aplikim. Në anën tjetër, ai që bën pyetjen, thjesht mund të jetë duke e keqkuptuar aplikimin. Mund të ketë pasur goxha aplikim të mirë në predikim por ai thjesht ndoshta nuk e ka kuptuar atë.<br>William Perkins, teologu i madh puritan i shekullit të 16 në Kembrixh, udhëzoi predikuesit të imagjinojnë dëgjuesit e ndryshëm që do të dëgjojnë shërbesat e tyre, dhe të mendojnë për aplikime të së vërtetës të predikimit në zemra të ndryshme, si në mëkatarët e vështirë, dyshuesit skeptikë, besimtarët e lodhur, entuziastët e rinj dhe lista vazhdon. Dua ta sjell pyetjen në një mënyrë të tjetër. Shumë nga ne që janë të thirrur të predikojnë Fjalën e Perëndisë, tashmë e dine këtë, por do të jetë e dobishme ti kujtojmë vetes këtë fakt: Jo vetëm që ka lloje të ndryshëm dëgjuesish, por ka edhe lloje të ndryshme aplikimi, të cilat janë tepër aplikative.<br>Kur unë predikoj Fjalën, unë jam i thirrur të parashtroj, shpjegoj Shkrimet, të marr një pasazh nga Fala e Zotit, dhe ta shpjegoj në mënyrë të qartë, imponuese, madje urgjentisht. Në këtë process ka të paktën tre lloje të ndryshme aplikimi, të cilat reflektojnë tre lloje të ndryshme problemesh në vetë udhëtimin tonë të Krishterë. Së pari, ne luftojmë nën mallkimin e injorancës. Së dyti, ne ndeshemi me dyshim, shpesh më shumë nga sa e kuptojmë fillimisht. Së fundmi, ne mëkatojmë, nëpërmjet veprimeve në mosbindje të plotë, ose nëpërmjet neglizhencës mëkatare. Të treja këto, ne dëshirojmë ti ndryshojmë në ne dhe në dëgjuesit tanë sa herë që ne predikojmë Fjalën e Perëndisë. Dhe secila nga këto kërkon një aplikim të ndryshëm .<br>Injoranca është një problem themelor në këtë botë. Në kemi tjetërsuar Zotin nga ne. Ne kemi ndërprerë vetë miqësinë me Krijuesin tone. Nuk është e çuditshme që informimi i njerëzve për të vërtetën rreth Zotit është në vetvete një lloj aplikimi i fuqishëm dhe një, të cilin ne e duam dëshpirimisht. Ky nuk është një justifikim për predikimet e ftohta dhe pa pasion. Unë mund të jem po aq i emocionuar nga deklaratat indikative sa edhe urdhëresat e domosdoshme. Urdhëresat e Ungjillit për tu penduar dhe besuar nuk kanë kuptim pa deklaratat indikative rreth Zotit, vetes tone dhe Krishtit. Informacioni është jetësor. Ne jemi thirrur për të predikuar të vërtetën. Për të shpallur një mesazh të madh rreth Zotit. Ne duam që njerëzit që dëgjojnë mesazhet tona nga injoranca në dijen e së vërtetës. Ky informim i përzemërt është aplikim.<br>Dyshimi është i ndryshëm nga inoranca e thjeshtë. Në dyshim, ne i marrim idetë ose të vërtetat që njohim, dhe i vëmë në dyshim. Ky lloj dyshimi nuk është i rrallë midis të Krishterëve. Në fakt, dyshimi mund të jetë fare mirë një nga temat më të rëndësishme për tu eksploruar dhe sfiduar mirë në predikimet tona. Ndonjëherë ne imagjinojmë se pak bashkëbisedim apologjik është koha e vetme ku ne predikuesit duhet të flasim për dyshimin, por ky nuk është një nga këto raste. Disa njerëz që ulen dhe dëgjojnë predikimin tuaj të dielave, të cilët i dinin mirë të gjitha faktet rreth Krishtit dhe Zotit, mund të jenë duke pyetur veten nëse i besojnë apo jo të gjitha këto fakte si të vërteta. Madje ndonjëherë një dyshim i tillë nuk artikulohet. Ne madje mund të mos jemi të vetëdijshëm për këtë. Por kur fillojmë me kërkim për të marrë në konsideratë Shkrimin, ne gjejmë qëndrueshmëri në pyetjet hije, në pasiguritë dhe në hezitimet, ku të gjitha këto na bëjnë të mërzitur dhe të vetëdijshëm për tërheqjen gravitacionale të dyshimit, duke na nxjerrë nga rruga e besimit. Te këta njerëz ndoshta edhenë disa pjesë të vetë zemrave tona ne duam të tregojmë dhe të nxisim për të vërtetën e Fjalës së Zotit dhe urgjencën për ta besuar atë. Ne jemi thirrur për të nxitur dëgjuesit tanë të vërtetën e Fjalës së Zotit. Ne duam që njerëzit të cilët dëgjojnë mesazhet tona të ndryshojnë nga dyshimi në besim me zemër të plotë në të vërtetën. Një predikim kaq urgjent dhe kërkues i të vërtetës është aplikim<br>Mëkati , gjithashtu është një problem në këtë botë. Dyshimi dhe inoranca mund të jenë në vetvete mëkate specifike, ose rezultati i mëkateve specifike, ose asnjë nga të dyja. Por mëkati është më shumë se neglizhenca dhe dyshimi. Të jeni të sigurt që njerëzit që kanë dëgjuar predikimet tuaja dhe nuk i janë bindur Zotit javën e kaluar, nuk do ti binden edhe në javën që do të fillojë. Mëkatet do të jenë të variueshme. Disa do të jenë një veprim mosbindje, të tjerat do të jenë mosveprim nga mosbindja. Por si nga kryerja si edhe nga moskryerja, mëkatet janë mosbindje ndaj Zotit. Pjesë e asaj që jemi për të bërë kur predikojmë është të sfidojmë njerëzit e Zotit për një jetë të shenjtë e cila do të reflektojë vetë shenjtërinë e Zotit. Kështu që pjesë e aplikimit tonë pasazhi i Shkrimit që po predikojmë është të nxjerrim nënkuptimet për atë pasazh për veprimet tona këtë javë. Ne si predikues jemi të thirrur të nxisim njerëzit e Perëndisë ti binden Fjalës së Tij. Ne duam që njerëzit që dëgjojnë mesazhet tona të ndryshojnë nga mosbindja mëkatare në bindjen e gëzueshme në Zotin. Një nxitje dhe bindje e tillë është aplikim.<br>Mesazhi kryesor që kemi nevojë të aplikojmë çdo here që predikojmë ungjillin. Disa njerëz akoma nuk e dine Lajmin e Mirë të Jezu Krishtit. Disa njerëz që ju kanë dëgjuar në predikime mund të kenë qënë të shpërqëndruar, në gjumë, duke ëndërruar, ose duke mos kushtuar vëmëndje. Ata kanë nevojë të informohen rreth Ungjillit. Ata kanë nevojë për t’ju treguar.<br>Të tjerët mund të kenë dëgjuar, kuptuar, dhe ndoshta sinqerisht e kanë pranuar të vërtetën, por tani e gjejnë veten duke luftuar me dyshimin për çështjet e rëndësishme që keni predikuar në mesazhin tuaj. Këta njerëz kanë nevojë të nxiten të besojnë të vërtetën e Lajmit të Mirë të Krishtit.<br>Dhe, gjithashtu, njerëzit mund të kenë dëgjuar dhe kuptuar, por mund të jenë të ngadaltë të pendohen për mëkatet e tyre. Ata mund të mos e vënë në dyshim fare të vërtetën që ju po thoni; ata thjesht janë të ngadaltë të pendohen për mëkatet e tyre dhe të kthehen te Krishti. Për këta lloj dëgjuesish, aplikimi më I fuqishëm që mund të bëni është ti nxisni të urrejnë mëkatet e tyre dhe të vrapojnë te Krishti. Në të gjitha predikimet tona, ne duhet të kërkojmë të aplikojmë Ungjillin duke informuar dhe nxitur.<br>Një sfidë e zakonshme që ne predikuesit përballemi në aplikimin e Fjalës së Zotit në predikimet tona është se ndonjëherë ata që kanë problemet e tyre në një aspekt apo në një tjetër do të mendojnë që ju NUK po aplikoni Shkrimin në predikimin tuaj, nëse nuk i adresoheni problemit të tyre të posaçëm. A kanë të drejtë ata? Jo detyrimisht. Ndërsa predikoni mund ta përmirësoni këtë nëse i adresoheni dyshimit më shpesh, ose më imtësisht, nuk është gabim ti predikoni atyre që kanë nevojë të informohen, ose që kanë nevojë të nxiten të heqin dorë nga mëkati, madje edhe nëse personi që po ju flet nuk është I vetëdijshëm për këtë nevojë.<br>Një shënim I fundit. Fjalët e Urta 23:12 thotë: “Kushtoja zemrën tënde mësimeve dhe veshët e tu fjalëve të diturisë”. Në Bibël fjala ‘Kushtoja’ pothuajse gjithmonë nuk i reforohet punës së predikuesit, madje as Shpirtit të Shenjtë por te puna e atij që dëgjon Fjalën. Ne jemi thirrur të aplikojmë Fjalën në vetë zemrat tona, dhe ta aplikojmë veten në punën tonë.<br>Kjo, ndoshta, është aplikimi më i rëndësishëm që mund të bëjmë këtë të Dielë për të mirën e të gjithë njerëzve të Perëndisë.<br>
+
The other day I was asked a question that I realize has often been asked of me when you preach expositionally, how do you apply the text in the sermon? <br>First, we should note that behind this question, there may be many questionable assumptions. The questioner may be remembering "expositional" sermons he has heard (or maybe even preached) which were no different from Bible lectures at college or seminary. They may have been well-structured and accurate, but there seemed to be little godly urgency, or pastoral wisdom in them. These expositional sermons may have had little if any application. On the other hand, the questioner may be simply misunderstanding application. There could have been a great deal of application in the sermons in question, but he may simply not have recognized it.  
 +
 
 +
William Perkins, the great sixteenth-century puritan theologian in Cambridge, instructed preachers to imagine the various kinds of hearers who would be listening to their sermons, and to think through applications of the truth preached to several different kinds of hearts¯hardened sinners, questioning doubters, weary saints, young enthusiasts¯the list goes on and on. I want to approach the question slightly differently, though. Many of us who are called to preach God's Word will surely know this already, but it will be helpful to remind ourselves again of this fact: Not only are there different kinds of hearers, but there are also different kinds of application which are themselves all legitimately considered application.  
 +
 
 +
When I preach the Word, I am called to expound the Scriptures, to take a passage of God's Word and explain it clearly, compellingly, even urgently. In this process, there are at least three different kinds of application which reflect three different kinds of problems we find in our own Christian pilgrimage. First, we struggle under the blight of ignorance. Second, we wrestle with doubt, often more than we at first realize. Finally, we sin¯whether through direct disobedient acts, or through sinful negligence. All three of these we long to see changed in us and our hearers every time we preach God's Word. And each gives rise to a different kind of legitimate application.  
 +
 
 +
Ignorance is a fundamental problem in a fallen world. We have alienated God from us. We have cut ourselves off from direct fellowship with our Creator. It is not surprising then that informing people of the truth about God is itself a powerful type of application¯and one which we desperately need. This is not an excuse for cold or passionless sermons. I can be every bit as excited (and more) by indicative statements as I can be by imperative commands. The commands of the gospel to repent and believe mean nothing apart from the indicative statements about God, ourselves and Christ. Information is vital. We are called to teach the truth, to proclaim a great message about God. We want people who hear our messages to change from ignorance to knowledge of the truth. Such heartfelt informing is application.  
 +
 
 +
Doubt is different than simple ignorance. In doubt, we take ideas or truths familiar to us, and we question them. This kind of questioning is not rare among Christians. In fact, doubt may well be one of the most important issues to be thoughtfully explored and thoroughly challenged in our preaching. We may sometimes imagine that a little pre-conversion apologetics is the only time we preachers need to directly address doubt, but this is not the case. Some people who sat and listened to your sermon last Sunday, and who knew all the facts that you mentioned about Christ, or God, or Onesimus, may well have been struggling with whether or not they really believed those very facts to be true. Sometimes such doubt is not even articulated. We may not even be aware of it ourselves. But when we begin searchingly to consider Scripture, we find lingering in the shadows questions and uncertainties and hesitancies, all of which make us sadly aware of that gravitational pull of doubt, off there in the distance, drawing us away from the faithful pilgrim's path. To such people perhaps to such parts of our own hearts¯we want to argue for and to urge the truthfulness of God's Word and the urgency of believing it. We are called to urge on hearers the truthfulness of God's Word. We want people who hear our messages to change from doubt to full-hearted belief of the truth. Such urgent, searching preaching of the truth is application.
 +
 
 +
Sin, too, is a problem in this fallen world. Ignorance and doubt may be either themselves specific sins, or the result of specific sins, or neither. But sin is certainly more than neglect or doubt. Be assured that people listening to your sermons will have struggled with disobeying God in the week just passed, and they will almost certainly struggle with disobeying him in the week that they are just beginning. The sins will be various. Some will be a disobedience of action; others will be a disobedience of inaction. But whether of commission or omission, sins are disobedience to God. Part of what we are to do when we preach is to challenge God's people to a holiness of life that will reflect the holiness of God Himself. So part of our applying the passage of Scripture we're preaching is to draw out what the implications of that passage for our actions this week. We as preachers are called to exhort God's people to obedience to His Word. We want people who hear our message to change from sinful disobedience, to joyful, glad obedience to God, according to His will revealed in His word. Such exhortation to obedience is certainly application.  
 +
 
 +
The main message that we need to apply every time we preach is the gospel. Some people do not yet know the Good News of Jesus Christ. Some people even who have been sitting under your preaching may have been distracted, or asleep, or day-dreaming, or otherwise not paying attention. They need to be informed of the Gospel. They need to be told.  
 +
 
 +
Others may have heard, understood, and perhaps even genuinely have accepted the truth, but now find themselves struggling with doubt about the very matters you were addressing (or assuming) in your message. Such people need to be urged to believe the truth of the Good News of Christ.  
 +
 
 +
And, too, people may have heard and understood, but may be slow to repent of their sins. They may not even doubt the truth of what you're saying; they may simply be slow to repent of their sins and to turn to Christ. For such hearers, the most powerful application you can make is to exhort them to hate their sins and flee to Christ. In all our sermons, we should seek to apply the Gospel by informing, urging and exhorting.  
 +
 
 +
One common challenge we preachers face in applying God's Word in our sermons is that sometimes those who have their problems mainly in one area or another will think that you are NOT applying Scripture in your preaching, if you are not addressing their particular problem. Are they right? Not necessarily. While your preaching might improve if you do start addressing doubt more often, or more thoroughly, it is not wrong for you to preach to those who need to be informed, or who need to be exhorted to forsake sin, even if the person talking to you isn't so aware of that need.  
 +
 
 +
One final note. Proverbs 23:12 says "Apply your heart to instruction and your ears to words of knowledge." In English translations, it seems that the words translated "apply" in the Bible almost always (maybe always?) have reference not to the preacher's work (as homiletics teaches us) nor even to the Holy Spirit's (as systematics rightly teaches us) but to the work of the one who hears the Word. We are called to apply the word to our own hearts, and to apply ourselves to that work.  
 +
 
 +
That, perhaps, is the single most important application we could make next Sunday for the benefit of all of God's people. <br>
[[Category:Top_priority|Top_priority]]
[[Category:Top_priority|Top_priority]]

Current revision as of 20:05, 23 May 2010

Related resources
More By Mark Dever
Author Index
More About Preaching & Teaching
Topic Index
About this resource

© 9Marks

Share this
Our Mission
This resource is published by Gospel Translations, an online ministry that exists to make gospel-centered books and articles available for free in every nation and language.

Learn more (English).

By Mark Dever About Preaching & Teaching
Part of the series Article

The other day I was asked a question that I realize has often been asked of me when you preach expositionally, how do you apply the text in the sermon?
First, we should note that behind this question, there may be many questionable assumptions. The questioner may be remembering "expositional" sermons he has heard (or maybe even preached) which were no different from Bible lectures at college or seminary. They may have been well-structured and accurate, but there seemed to be little godly urgency, or pastoral wisdom in them. These expositional sermons may have had little if any application. On the other hand, the questioner may be simply misunderstanding application. There could have been a great deal of application in the sermons in question, but he may simply not have recognized it.

William Perkins, the great sixteenth-century puritan theologian in Cambridge, instructed preachers to imagine the various kinds of hearers who would be listening to their sermons, and to think through applications of the truth preached to several different kinds of hearts¯hardened sinners, questioning doubters, weary saints, young enthusiasts¯the list goes on and on. I want to approach the question slightly differently, though. Many of us who are called to preach God's Word will surely know this already, but it will be helpful to remind ourselves again of this fact: Not only are there different kinds of hearers, but there are also different kinds of application which are themselves all legitimately considered application.

When I preach the Word, I am called to expound the Scriptures, to take a passage of God's Word and explain it clearly, compellingly, even urgently. In this process, there are at least three different kinds of application which reflect three different kinds of problems we find in our own Christian pilgrimage. First, we struggle under the blight of ignorance. Second, we wrestle with doubt, often more than we at first realize. Finally, we sin¯whether through direct disobedient acts, or through sinful negligence. All three of these we long to see changed in us and our hearers every time we preach God's Word. And each gives rise to a different kind of legitimate application.

Ignorance is a fundamental problem in a fallen world. We have alienated God from us. We have cut ourselves off from direct fellowship with our Creator. It is not surprising then that informing people of the truth about God is itself a powerful type of application¯and one which we desperately need. This is not an excuse for cold or passionless sermons. I can be every bit as excited (and more) by indicative statements as I can be by imperative commands. The commands of the gospel to repent and believe mean nothing apart from the indicative statements about God, ourselves and Christ. Information is vital. We are called to teach the truth, to proclaim a great message about God. We want people who hear our messages to change from ignorance to knowledge of the truth. Such heartfelt informing is application.

Doubt is different than simple ignorance. In doubt, we take ideas or truths familiar to us, and we question them. This kind of questioning is not rare among Christians. In fact, doubt may well be one of the most important issues to be thoughtfully explored and thoroughly challenged in our preaching. We may sometimes imagine that a little pre-conversion apologetics is the only time we preachers need to directly address doubt, but this is not the case. Some people who sat and listened to your sermon last Sunday, and who knew all the facts that you mentioned about Christ, or God, or Onesimus, may well have been struggling with whether or not they really believed those very facts to be true. Sometimes such doubt is not even articulated. We may not even be aware of it ourselves. But when we begin searchingly to consider Scripture, we find lingering in the shadows questions and uncertainties and hesitancies, all of which make us sadly aware of that gravitational pull of doubt, off there in the distance, drawing us away from the faithful pilgrim's path. To such people perhaps to such parts of our own hearts¯we want to argue for and to urge the truthfulness of God's Word and the urgency of believing it. We are called to urge on hearers the truthfulness of God's Word. We want people who hear our messages to change from doubt to full-hearted belief of the truth. Such urgent, searching preaching of the truth is application.

Sin, too, is a problem in this fallen world. Ignorance and doubt may be either themselves specific sins, or the result of specific sins, or neither. But sin is certainly more than neglect or doubt. Be assured that people listening to your sermons will have struggled with disobeying God in the week just passed, and they will almost certainly struggle with disobeying him in the week that they are just beginning. The sins will be various. Some will be a disobedience of action; others will be a disobedience of inaction. But whether of commission or omission, sins are disobedience to God. Part of what we are to do when we preach is to challenge God's people to a holiness of life that will reflect the holiness of God Himself. So part of our applying the passage of Scripture we're preaching is to draw out what the implications of that passage for our actions this week. We as preachers are called to exhort God's people to obedience to His Word. We want people who hear our message to change from sinful disobedience, to joyful, glad obedience to God, according to His will revealed in His word. Such exhortation to obedience is certainly application.

The main message that we need to apply every time we preach is the gospel. Some people do not yet know the Good News of Jesus Christ. Some people even who have been sitting under your preaching may have been distracted, or asleep, or day-dreaming, or otherwise not paying attention. They need to be informed of the Gospel. They need to be told.

Others may have heard, understood, and perhaps even genuinely have accepted the truth, but now find themselves struggling with doubt about the very matters you were addressing (or assuming) in your message. Such people need to be urged to believe the truth of the Good News of Christ.

And, too, people may have heard and understood, but may be slow to repent of their sins. They may not even doubt the truth of what you're saying; they may simply be slow to repent of their sins and to turn to Christ. For such hearers, the most powerful application you can make is to exhort them to hate their sins and flee to Christ. In all our sermons, we should seek to apply the Gospel by informing, urging and exhorting.

One common challenge we preachers face in applying God's Word in our sermons is that sometimes those who have their problems mainly in one area or another will think that you are NOT applying Scripture in your preaching, if you are not addressing their particular problem. Are they right? Not necessarily. While your preaching might improve if you do start addressing doubt more often, or more thoroughly, it is not wrong for you to preach to those who need to be informed, or who need to be exhorted to forsake sin, even if the person talking to you isn't so aware of that need.

One final note. Proverbs 23:12 says "Apply your heart to instruction and your ears to words of knowledge." In English translations, it seems that the words translated "apply" in the Bible almost always (maybe always?) have reference not to the preacher's work (as homiletics teaches us) nor even to the Holy Spirit's (as systematics rightly teaches us) but to the work of the one who hears the Word. We are called to apply the word to our own hearts, and to apply ourselves to that work.

That, perhaps, is the single most important application we could make next Sunday for the benefit of all of God's people.

Navigation
Volunteer Tools
Other Wikis
Toolbox